Με πορεία στα Προπύλαια η οποία διοργανώθηκε από αναρχικούς που διαμαρτύρονται για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας αλλά και για τον θάνατο του Αλβανού δολοφόνου του υπαρχιφύλακα Γιώργου Τσιρώνη.
Διαβάζουμε σε αντιφασιστική ιστοσελίδα μεταξύ άλλων τα εξής σχόλια:
«Η κυβέρνηση Σαμαρά , αναβαθμίζει το κατασταλτικό της οπλοστάσιο χρησιμοποιώντας πλέον περισσότερο ανορθόδοξους μηχανισμούς , πιο ”παράνομους”, πιο αποτελεσματικούς.
Το παρακράτος της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ–ΕΕ-ΔΝΤ και με την ανοχή των υπολοίπων, δολοφόνησε κατά τη διάρκεια της μεταγωγής του στις φυλακές Σερρών έναν συνάνθρωπό μας, έναν έγκλειστο, ένα θύμα του σημερινού σωφρονιστικού συστήματος που δεν άντεξε άλλο την εκδίκηση και τον ισόβιο αποκλεισμό του από αυτό που ονομάζεται κοινωνική επανένταξη. Ξέσπασε στον ανθρωποφύλακά του. Σε αυτό που δυο φορές τη μέρα κλείδωνε το κελί του μέσα στη φυλακή που ζούσε. Σκότωσε τον τελευταίο «τροχό της αμάξης» γιατί οι πραγματικοί ιθύνοντες κρύβονται και πάντα θα κρύβονται πίσω από τους «τελευταίους τροχούς της αμάξης»…
Σήμερα δολοφονήθηκε ο Ιλία Καρέλι…
Μια λέξη μοναχά,
ΕΚΔΙΚΗΣΗ».
Επίσης,
«Με αφορμή τη δολοφονία του Καρέλι από μπάτσους και ανθρωποφύλακες, η συμμετοχή στη σημερινή πορεία (Προπύλαια 18.00), είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Ο εκπολιτισμός του ελληνικού κράτους με πρότυπα Ευρωπαικά, επιφέρει φυλακές γκουαντάναμο, δολοφονίες από ανθρωποφύλακες, λιμενόμπατσους και κάθε λογής ένστολους. Ταυτόχρονα η κοινωνική σιγή δεν πρέπει να καθορίσει την αναρχική δράση και να την ενσωματώσει στη μιζέρια και τη παθητικότητα αλλά να τη “τσιτώσει”. Με την ελπίδα η σημερινή πορεία να υπερβεί τις προσδοκίες, προτάσσω τη συμμετοχή κάθε αναρχικής ύπαρξης, ανεξαρτήτος τάσης. Για να μην περάσει η κρατική κτηνοδία πάνω από τα κεφάλια μας. Για να μη βρεθούμε με άδεια χέρια στη μάχη. Ραντεβού στα Προπύλαια.
Υ.Γ. Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί. Τα συναισθήματα παράξενα και αμήχανα. Μου χάρισες χαμόγελο, συγκίνηση με την πράξη σου. Χωρίς να σε ξέρω, χωρίς να γνωρίζω την ζωή σου. Στο λεπίδι αναγνώρισα την εξεγερμένη επιθυμία για ζωή, ελευθερία. Την καταπιεσμένη θέληση των φυλακισμένων για απεραντότητα μακριά από τσιμεντένιους φράχτες και κάγκελα. Με την είδηση του θανάτου σου αισθάνθηκα σαν να έφυγε ένας σύντροφος μου. Δεν με νοιάζει το πριν αλλά το τώρα. Τώρα φεύγεις από αυτούς που κρατούσαν την ελευθερία σου σε μπρελόκ. Σε εκδικήθηκαν. Αλλά τους εκδικήθηκες και εσύ. Αντίο. Να είσαι σίγουρος πως εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε. Το όνομα σου θα διαχέεται στις συζητήσεις μας, στις πέτρες μας, στους αγώνες μας. Αντίο»
