Εἶναι μερικὰ πράγματα ποὺ τὰ ξέρουμε ἀπὸ τὴν πρώτη μας ἀνάσα.
Σὲ πείσμα ὅμως τῶν …ἀποδείξεων, κάποιοι, κάποιες φορές, σὲ κάποιες ἀνύποπτες στιγμές, λόγῳ μίας …«ἀδικαιολογήτου» τρέλλας, ἐπιλέγουν νὰ πᾷν κόντρα στὸ ῥεῦμα, νὰ προτάξουν τὰ στήθη τους στὶς βολὲς τῶν δυναστῶν μας καὶ νὰ πέσουν, συνήθως, στὸ πεδίον τῆς τιμῆς.
Ἔχουμε πολλοὺς τέτοιους νὰ θυμηθοῦμε… Πάρα πολλούς…
Ἀπὸ τὸν Γέρο μας καὶ τὸν Νικηταρᾶ, ἔως ἀκόμη καὶ τὸν Σωκράτη.
Καί μήπως ἔπαψε ποτέ;;;
Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν Πατρίδα του, σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, διώκεται.
Κι ἄλλους τοὺς μάθαμε, μὰ ἄλλους, πολὺ περισσοτέρους, δὲν τοὺς μάθαμε καὶ δὲν θὰ τοὺς μάθουμε ποτέ…
Καὶ δὲν ἔχει σημασία τὸ …«μέγεθος» τοῦ ὀνόματος, ἀλλὰ ἡ δίωξις σὰν δίωξις…
Γιατί ὅμως συμβαίνει ὅλο αὐτό; Ἡ μόνη …«λογικοφανής» ἀπάντησις ποὺ μπορῶ νὰ δόσῳ εἶναι γιὰ τὸν ἀγῶνα. Ἐὰν τελικῶς δὲν ἀγωνιστοῦμε γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ ὁ,τιδήποτε, δὲν ἀξίζει τὸν κόπο ἡ ἴδια ἡ ζωή. Μόνον τὸ …«πιὸ γλυκὸ ψωμί», ποὺ μὲ τὰ χέρια μας τὸ δημιουργοῦμε, εἶναι πράγματι τὸ …«πιὸ γλυκὸ ψωμί». Ἡ χαλαρότης, ἡ αἴσθησις τοῦ δεδομένου, ὁ ἡδονισμὸς εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ αἴτια αὐτοῦ ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως ἔχουμε σήμερα. Καὶ εἶναι κάτι ποὺ ΔΕΝ μᾶς ἀρέσει!!!
Κι ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπανακτήσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ΖΩΗ, γιὰ τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γενεές, δυστυχῶς ἤ εὐτυχῶς, πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε ἔως τῆς τελευταίας μας ἀνάσας.
Βαρύ… Δύσκολο… Γιὰ κάποιους ἀδύνατον. Πίκρα ὅλη ἡ διαδρομή… Πόνος ἀτελείωτος…
Δυστυχία ἀπέραντη… Μὰ κάθε φορὰ ποὺ κάτι καλὸ συμβαίνει, μία τόση δὰ ἡλιακτίδα νὰ φανῇ, ὅλοι οἱ κόποι πετοῦν, φεύγουν, ἐξατμίζονται. Εἶναι σὰν τὴν μωρομάννα, ποὺ ξέχασε τοὺς πόνους τῆς γέννας… Ἔτσι κι αὐτὲς οἱ χαρές, ὅταν ἔρχονται, ὅπως ἔρχονται…
Ὁ ἀγὼν οὐδέποτε τελειώνει. Μία παραπάνω σήμερα λοιπόν, ποὺ ὅλα φαίνονται νὰ ἔχουν ἰσοπεδοθεῖ, ἀξίζει τὸν κόπο, τὸν πόνο καὶ τὴν προσπάθεια νὰ ἀλλάξουμε τὰ δεδομένα. Δὲν εἶναι εὔκολο. Οἱ τραυματισμοὶ πολλοὶ καὶ οἱ λαβωματιὲς ἀθεράπευτες… Μά μήπως ἔχουμε κι ἄλλην ἐπιλογή;
Φιλονόη
Υ.Γ Ὅταν ὁ Προμηθεὺς ἠγωνίζετο, μαζὺ μὲ τοὺς Τιτάνες, κατὰ τῶν θεῶν, δυσκολεύθηκε ἀφάνταστα. Πάσχιζε νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος μὰ δὲν τὸν ἄκουγαν. ΚΙ ὅταν ἐπὶ τέλου ἔδωσαν προσοχὴ στὰ λεγόμενά του, ἦταν ἀργά!!! Ἀποτέλεσμα φυσικὰ ἡ ἧττα καὶ ἡ αἰώνια τυραννία τοῦ Προμηθέως στὸν Καύκασο. Κι ἐπεὶ δὴ κι ἐμεῖς παιδιά του εἴμαστε, εἶναι σὰν νὰ μᾶς κατατρώγουν ἀετοὶ τὸ συκῶτι καθημερινῶς. Μὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην εἶναι βέβαιον πὼς τὰ δεσμὰ θὰ σπάσουν, συντόμως.
