Αλέξη, έναν ονόματι Φάουστ τον έχεις ακουστά;

Λοιπόν Αλέξη δεν παίζεσαι. Μιλάω ειλικρινώς. Μια ομάδα μόνος σου. Άνθρωπος-ορχήστρα. Παιδί-λάστιχο.  

Τι είσαι τέλος πάντων ρε παιδάκι μου; Χριστιανοκομμουνιστής; Εθνικόφρων μηδενιστής; Αριστεροφασίστας;  

Τέτοια ιδεολογική σύγχυση, λογική ασυνέπεια και γλωσσική Βαβυλωνία δεν έχουμε ματαδεί. Τόσο γρήγορες εναλλαγές άσπρου-μαύρου, καλού-κακού, φούρνου-κατάψυξης, για τα ίδια θέματα δεν έχουμε ξαναζήσει. Το φράγμα του ήχου το ‘σπασες και μας κούφανες, την ταχύτητα του φωτός την ξεπέρασες και μας στράβωσες, σου μένει μόνο να προσεγγίσεις τη βαρύτητα της μαύρης τρύπας και να μας στείλεις στο απόλυτο σκοτάδι.

Από Αμερικανιές τύπου «Go Back» στη Γερμανιδαρού, το πήγες-το ‘φερες, μεγαλειώδη υποδοχή στο Reichstag είδαμε, έτοιμος είσαι να φωνάξεις «Deutchland über alles».  
Από αθεΐα και ξερό ψωμί, συμμετέχεις δημόσια σε χριστιανικές τελετές με το πουλί (περιστέρι) στο χέρι.

Από κομπλεξικές κατινιές κατά των παρελάσεων, κατέληξες να παρακολουθείς ΟΥΚάδες που φωνάζουν εθνικιστικά συνθήματα και να χειροκροτείς τα στρατά με υπόκρουση «Μακεδονία ξακουστή».  

Βγάζεις λόγο σε κάτι «συγκλητικούς» με περίεργες μαύρες φορεσιές, ένας εσύ και μοναδικός μετά τον στόκο που έβαλε την Ελλάδα στον γύψο.  

Κόλλησες με τας Ευρώπας και τους Διαφωτισμούς και δεν ξεκολλάς, ευχάς από τις Κολλημένες Πολιτείες, λιβανιστήρια στους οικονομικούς δολοφόνους, φλάς, γκλαμουριά και φανφάρες.  

Ρε φίλε αυτό ήταν που ήθελες από την αρχή; Και γιατί δεν το ‘λεγες; Το ξέραμε, θα στο λέγαμε. Διάβολος η εξουσία και κολάζει και αγίους. Πολύ περισσότερο άθεους. Θα στην δίναμε χωρίς να χρειαστεί να πουλήσεις την ψυχή σου.  

Έναν τύπο που τον λέγανε Φάουστ τον έχεις ακουστά; Ήτανε φανταστικό πρόσωπο. Τον φαντάστηκε ένας του οποίου το ινστιτούτο ολημερίς δημεύατε το βράδυ επιστρεφόταν.  

Φαίνεται αρκετές εκδοχές του δεν είναι καθόλου φανταστικές. Είναι υπαρκτές. Όπως σε βλέπω και δεν με βλέπεις...