Καλώς Ήλθατε στην Έλευσις Ελλήνων: Αρχαία Ελλάδα, Επικαιρότητα, Ιστορία, Νέα Τάξη Πραγμάτων, Ντοκυμαντέρ, Ταινίες, Επιστήμη, Ανεξήγητα! Όλα σε ένα Site!

Η Δάφνη, η θυγατέρα του ποταμού Πηνειού, ήταν η πρώτη που έκανε τον Απόλλωνα να αναστενάξει από έρωτα. Γεμάτος από υπερηφάνεια, ο Θεός που μόλις είχε νικήσει το φοβερό φίδι τον Πύθωνα, βλέποντας τον Έρωτα να κραδαίνει το τόξο του, τον ρωτάει πως ένας θηλυπρεπής νεαρός σαν και αυτόν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα όπλα του.

Θιγμένος από την προσβολή, ο γιος της Αφροδίτης δεν χάνει χρόνο και γρήγορα του δίνει να καταλάβει πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα χτυπήματα του. Τράβηξε από την φαρέτρα του δυο βέλη, που το καθένα τους δρα διαφορετικά.

Το πρώτο σβήνει τον Έρωτα και το άλλο τον ζωντανεύει. Έριξε το πρώτο στην Δάφνη και με το δεύτερο τρυπάει την καρδιά του Απόλλωνα. Μόλις ο Θεός αντίκρισε την θυγατέρα του Πηνειού, ένιωσε να φλέγεται ολόκληρος από έρωτα.

Την πλησιάζει αλλά η Δάφνη τον αποφεύγει και τρέχει να κρυφτεί στης εσχατιές του δάσους, σταμάτα ωραία Νύμφη, της φωνάζει ο Απόλλωνας,...δεν είμαι ο εχθρός που πρέπει να φοβάσαι, ο Έρωτας με σπρώχνει να ακολουθήσω τα βήματα σου. Ρίξε ένα βλέμμα σε αυτόν που σε αγαπάει, αν ήξερες ποιος είναι αυτός που έχεις σκλαβώσει, ίσως να μην προσπαθούσες να του ξεφύγεις.Οι Δελφοί, η Κλάρος, η Τένεδος, τα Πάταρα είναι μέρη που είναι υποταγμένα στους νόμους μου. Ο Δίας είναι ο πατέρας μου.

Το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μου. Εγώ ανακάλυψα την τέχνη να ταιριάζω τη φωνή με τον ήχο της λύρας. Αλίμονο όμως αυτό που χτύπησε για πρώτη φορά την καρδιά μου φαίνεται πως είναι πολύ ποιο επικίνδυνο. Επινόησα την Ιατρική και το Σύμπαν με τιμά ως ευεργέτη. Γνωρίζω όλων τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών. Γιατί να μην υπάρχει κάτι που να γιατρεύει τον Έρωτα...

Ήθελε να πει κι άλλα, η Δάφνη όμως επιτάχυνε το βήμα της και δεν άφησε να ολοκληρώσει. Βλέποντας ο Θεός ότι τα καλοπιάσματα ήτανε ανώφελα τρέχει με όλη την δύναμη του. Τον έναν τον κυριεύει η αγάπη, την άλλη ο φόβος. Ο Απόλλων που τον στηρίζουν τα φτερά του έρωτα, τρέχει ποιο γρήγορα από την Νύμφη, την καταδιώκει στενά, είναι έτοιμος να την αγγίξει και η ανάσα του μπλέκεται στα μαλλιά της. Η Δάφνη νιώθοντας της δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, στρέφεται προς τα νερά του Πηνειού και λέει: Πατέρα μου, αν είναι αλήθεια πως τα ποτάμια είναι θεότητες, σπεύσε να με συντρέξεις, και εσύ Γη, άνοιξε να με καταπιείς. Αφού κατάφερα να ανάψω τέτοιον πόθο, κάνε με να αλλάξω μορφή, εξαφάνισε τα μοιραία θέλγητρα, αίτια της προσβολής που υπέστη σήμερα.

Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει την επίκληση της και τα μέλη της άρχισαν να βαραίνουν, τρυφερός φλοιός καλύπτει το σώμα της τα μαλλιά της γίνονται φύλλα, τα χέρια της μεταμορφώνονται σε κλαδιά, τα πόδια της τόσο ανάλαφρα μένουν καρφωμένα στην γη και ριζώνουν, το κεφάλι της γίνεται κορυφή δέντρου, διατηρώντας όμως όλη την ομορφιά της.

Ο Απόλλων όμως ακόμη και έτσι την αγαπάει, αγγίζει τον κορμό του δέντρου και νοιώθει την καρδιά της Δάφνης να χτυπάει πάνω από τον φλοιό του. Αγκαλιάζει τα κλαδιά της και ακουμπάει πάνω τους τα χείλη του, μα εκείνα αρνούνται...Επειδή τώρα πια δεν μπορείς, της λέει να γίνεις γυναίκα μου θέλω τουλάχιστον τούτο το δέντρο να μου είναι αφιερωμένο...Τα μαλλιά μου την λύρα μου, και την φαρέτρα μου θα τα στολίζουν πάντα οι δάφνες. Εσύ θα στεφανώνεις πάντα τους νικητές.

Τα κλαδιά σου θα προστατεύουν, εμπνέοντας σεβασμό, την είσοδο του ανακτόρου των αυτοκρατόρων και θα περιβάλλουν την δρυ που θα βρίσκεται στην πόρτα τους. Και όπως τα μαλλιά μου διατηρούν πάντα τα σημάδια της νιότης, τα φύλλα σου δεν θα χάνουν ποτέ την χλοερότητα τους...