Συχνὰ πυκνὰ ἀκούω διαβάζω φράσεις σὰν κι αὐτές:
«Ἕλληνες ξυπνᾶτε!!!» «Ξυπνᾶτε πρόβατα!!!» «Καναπεδάκηδες ἀφῆστε τοὺς καναπέδες σας!!!» «Ἡ ἐπανάστασις τοῦ καναπέ!!!» «Μά δέν βλέπεις πού ΚΑΝΕΙΣ δέν σηκώνεται;» «Οἱ ἐπαναστάτες τοῦ πληκτρολογίου…»
Κι ἄλλα πολλά, παρομοίας λογικῆς καὶ …ἐκτιμήσεως. Καὶ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ!!!!
Ἐκνευρίζομαι γιὰ δεκάδες λόγους μὰ κυρίως διότι πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς φράσεις ἀκολουθοῦν χαρακτηριστικὰ ποὺ ΟΥΔΕΠΟΤΕ θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρίσουν τὸν Ἕλληνα, παρὰ μόνον τοὺς ὁμοίους αὐτῶν ποὺ κατηγοροῦν τὸν Ἕλληνα, γιὰ ὅλες τὶς φαινομενικὲς συμφορές του. Μὲ ἐνοχλεῖ, διότι ὄχι μόνον δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ κάποιοι, δυστυχῶς πολλοί!, τὸ ὅ,τι ὁ Ἕλλην οὐσιαστικῶς εἶναι κάτι ποὺ οὔτε τολμοῦν νὰ διανοηθοῦν, ἀλλὰ πασχίζοντας νὰ ἀποδομήσουν κάτι ποὺ δὲν γνωρίζουν, γιὰ νὰ καταντήσουν τελικῶς …σαχλαμέρες!!! Κι ὅταν κάποιος ξεκινᾶ μὲ τὴν λογικὴ τοῦ ὅ,τι οἱ ἄλλοι εἶναι μία μάζα, στὴν ὁποίαν θὰ δόση ἐντολές, φῶτα, ἀνάσες, πρὸ κειμένου νὰ τὴν κατευθύνη, τότε εἶναι ἁπλῶς … πολύ γελασμένος!!! Μὰ πάρα πάρα πολύ… Τόσο ποὺ τελικῶς καταντᾶ γελοῖος…
Καὶ τελικῶς, κάτι ποὺ ξεχνᾶμε ΟΛΟΙ μας, εἶναι τὸ ὅ,τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΝΤΙΑ, κι ἄς φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως τὸ ἀντίθετον.
Ναί, εἶμαι ΜΟΝΟΝ ἐγὼ ἀποκλειστικῶς ὑπεύθυνη τῆς καταστάσεῶς μου/μας καὶ εἶμαι ΜΟΝΟΝ ἐγὼ ὑπεύθυνη γιὰ τὸ ὅ,τι δὲν ἐπαναστατοῦν οἱ Ἕλληνες. Ἐὰν πράγματι ἤθελα (κι ἔπρεπε) νὰ ἐπαναστατήσουν, τότε θὰ εὕρησκα τὸν τρόπο καὶ τὸν δρόμο γιὰ νὰ συμπράξουμε στὸ νὰ γίνῃ μία ἐπανάστασις. Ἐὰν ὅμως γιὰ κάποιον λόγο δὲν καλοπιστεύω σὲ αὐτὴν τὴν ἐπανάστασιν ἤ εἶμαι βεβαία πὼς θὰ τὴν καπελώσουν οἱ γνωστοὶ ἐπιτήδειοι, τότε γιά ποιόν λόγο νά τήν ἐπιχειρήσω; Γιατί νά μήν ἐξακολουθήσω νά κάθομαι ἐδῶ πού κάθομαι;
Κάπως ἔτσι ὀφείλουν νὰ σκέπτονται ΟΛΟΙ!!! Δὲν φταίει κάποιος ἄλλος γιὰ τὰ ὅποια, μικρὰ ἤ μεγάλα μου προβλήματα, ἀλλὰ μόνον Ἐγώ. Μόνον ἐγώ!!! Ἤ πιστεύω καὶ δρῶ ἤ δὲν πιστεύω καὶ δὲν δρῶ… Συνεπῶς ἀν τὶ νὰ καταδικάζουμε κοινωνικὲς συμπεριφορὲς εἶναι καλλίτερο νὰ καταδικάζουμε τὸ γιατὶ δὲν ὑπάρχουν ἤ δὲν ἀναπτύσσονται ἐκεῖνες οἱ ἀναγκαῖες συνθῆκες, πρὸ κειμένου νὰ ἀλλάξουν οἱ κοινωνικὲς συμπεριφορές… Αὐτό τό ἔχουμε σκεφθῇ ἤ δέν μᾶς ἀφορᾷ;
Τέλος, μοῦ εἶναι ἀδιάφορον τὸ τὶ πιστεύει ὁ κάθε κάφρος γιὰ τὸν Ἕλληνα, πολλῶ δὲν μᾶλλον γιὰ τὸ πῶς ἐξωτερικεύει τὰ πιστεύω του. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει, καὶ γιὰ τὸ ὁποῖον σήμερα γράφω αὐτὸ τὸ σημείωμα, εἶναι τὸ ὅ,τι ὅσα καὶ νὰ πεῖτε, ὅσα καὶ νὰ γράψετε, ὅσα καὶ νὰ σκεφθεῖτε ὁ Ἕλλην θὰ δράσῃ ΜΟΝΟΝ στὴν κατάλληλο στιγμή… Καὶ ἡ κατάλληλος στιγμὴ δὲν ὁρίζεται ἤ καθορίζεται ἀπὸ τοὺς «ἐπαναστάτες» καὶ τοὺς «σωτῆρες» ποὺ κυκλοφοροῦν γύρω μας ἀλλὰ ἀπὸ τὶς συνθῆκες. Ναί, τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες. Τὶς συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος. Κι ὅ,τι θὰ κάνῃ θὰ τὸ κάνῃ διότι ἡ ΑΝΑΓΚΗ θὰ τὸν ὁδηγήσῃ…. (Ἀνάγκα καί θεοί πείθονται; Τό θυμᾶστε;) Ὁπότε εἶτε βρίζετε, εἶτε παρακαλᾶτε, εἶτε δίδετε ἐντολές… ἕνα νὰ θυμᾶστε… Ὁ Ἕλλην, ὁ πραγματικὸς Ἕλλην, σᾶς ἔχει γραμμένους στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του… Αὐτὰ τὰ σάπια, τὰ τρύπια καὶ τὰ …παραπεταμένα!!!
