απο το politicaldoubts.com
Κατά κοινή ομολογία η Ελλάδα δίδαξε πολιτισμό στους λαούς του κόσμου. Στην αρχαία Ελλάδα του Περικλή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το δημοκρατικό πολίτευμα. Επιστήμες όπως τα μαθηματικά, η αστρονομία, η γεωμετρία, η ιατρική και τόσες άλλες ως τις μέρες μας έχουν ως σημείο αναφοράς τους αρχαίους Έλληνες τους οποίους και συναντάμε συχνά σε κάθε είδους βιβλιογραφία.
Η αρχαία η ελληνική γλώσσα θεωρείται, ακόμα και στις μέρες μας, η πιο πλούσια (εξαιρείται η Ελλάδα της κ. Ρεπούση) και διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια ανά τον κόσμο γιατί, έτσι πιστεύουν οι ξένοι, οξύνει τον νου και αναπτύσσει την ευφυΐα μαθητών και σπουδαστών. Αναμφίβολα, είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας, αυτό εξάλλου επιτάσσει η κληρονομιά που άφησαν στην Ελλάδα αλλά και στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ως εδώ μπορούμε να δεχτούμε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, με το σήμερα όμως τι γίνεται; Τι έχει να παρουσιάσει η Ελλάδα του 2013; Τι μπορούμε να αφήσουμε ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές των Ελλήνων;
Η Ελλάδα του σήμερα παραπαίει στην οικονομική κρίση. Χωρίς να είναι η χειρότερη κατάσταση που έχουμε βιώσει σαν χώρα, ακόμα και στην πρόσφατη ιστορία μας. Δεν ζήσαμε ούτε πόλεμο όπως οι παππούδες μας, ούτε δικτατορία ‘όπως οι γονείς μας, εντούτοις παρατηρείται η χειρότερη ηθική και κοινωνική σήψη.
Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια παθογένειες που όλοι μας τις είχαμε καλά κρυμμένες από τους γύρω μας. Ζώντας για χρόνια σε μια επίπλαστη πραγματικότητα διαμορφώσαμε σαν πολίτες και σαν χώρα μια εικόνα για την κοινωνία μας που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η λογική του να κλέψουμε το κράτος ήταν ο κύριος άξονας της οικονομικής μας δραστηριότητας, ενώ το βόλεμα μέσω γνωστού – φίλου πολιτικού και όχι μόνο κανόνας ζωής.
Δεν έχουμε παιδεία να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις και στις δύσκολες καταστάσεις που εμφανίστηκαν μπροστά μας. Είχαμε συνηθίσει να ζούμε με προνόμια σαν εργαζόμενοι και αυτά να τα θεωρούμε κεκτημένα, είχαμε βάλει το εγώ πολύ πιο πάνω από το εμείς, είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε τις συντεχνίες στο επίκεντρο της κάθε είδους διεκδίκησης αντί να έχουμε το κοινωνικό σύνολο. Δεν έχουμε την παιδεία από τα πιο μικρά ζητήματα της καθημερινότητας, ως τα πιο σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε. Ακόμα και τώρα ζώντας τρία χρόνια κρίσης δεν λέμε να καταλάβουμε πως το ευκαιριακό, το πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος του συνόλου θα γυρίσει μπούμερανγκ και σε μας τους ίδιους. Εξακολουθούμε να έχουμε κοινωνικούς αυτοματισμούς.
Εύκολα, βέβαια, θα μπορούσε ο καθένας να απαντήσει ότι το κράτος είναι που δημιούργησε όλες αυτές τις καταστάσεις και τις παθογένειες. Στο χέρι μας όμως είναι να αποδείξουμε στο απρόσωπο κράτος ότι αποτελείται από συγκεκριμένα πρόσωπα, όλους εμάς και να του επιβάλλουμε την αλλαγή πορείας για να μπορέσουμε να είμαστε κι εμείς περήφανοι για κάτι απέναντι γενιές που θα ακολουθήσουν.
