Συνέντευξη στην Αθηναϊδα Νέγκα - εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ο Γιάννης Κακουλίδης θεωρεί πως το σπίτι του είναι πολύ μακριά από το κέντρο, για να κάνουμε τη συνέντευξη εκεί.

«Αν θέλετε, ελάτε σπίτι, αλλά στις 8 παρακαλώ, γιατί προηγουμένως έχει μια εκπομπή-αφιέρωμα που μου έκαναν και θα ήθελα να τη δω», μου εξήγησε πολύ ευγενικά. Οποιοδήποτε αφιέρωμα στον συνεντευξιαζόμενο, όμως, πρέπει πρώτα να έχει διαλέξει σε ποια από όλες τις ιδιότητές του θα αφιερωθεί: Είναι συγγραφέας, αρθρογράφος, έχει υπάρξει διαφημιστής, ένας εκ των ιδρυτών της ΔΗΜ.ΑΡ. και πολύ επιτυχημένος επικοινωνιολόγος. Στη συνέντευξή μας, δίνει τα φώτα του για την επικοινωνία των κομμάτων... Δεν έχει δει το σήμα του κόμματος του Π. Λαφαζάνη, μου εξηγεί:

«Δεν θα περιοριζόμουν τόσο στις εντυπώσεις που μπορεί να προκαλούνται από ένα πολιτικό σχήμα είτε για τον τρόπο δημιουργίας του είτε για την προβολή που έχει από τα ΜΜΕ, όσο στο γεγονός ότι, στην ατελείωτη διαδρομή της, η ελληνική Αριστερά για ακόμα μία φορά διασπάται!».

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Είναι παθογένεια της Αριστεράς. Δεν εξηγείται, δεν ερμηνεύεται. Εχουν μιλήσει πολιτικοί μου δάσκαλοι, πολύ πριν από εμένα, για την παραδοσιακή Αριστερά, την ανανεωτική Αριστερά, την Αριστερά της ευθύνης... Κανείς, όμως, δεν έχει μιλήσει για την ιδιοτελή Αριστερά. Αυτή είναι μάλλον μια διαπίστωση δική μου και είναι των τελευταίων ετών. Δυστυχώς, για πάρα πολλά από τα στελέχη που παρήλασαν και παρελαύνουν από τον χώρο της Αριστεράς το να είσαι αριστερός είναι επάγγελμα, έχει ιδιοτέλεια, έχει κυνήγι καρέκλας και όχι εξουσίας. Εχει ξυπασιά, έχει απόκτηση ή ανάκτηση αυτοπεποίθησης-νομικής καταξίωσης. Δεν μπορώ να καταλάβω... Πρόκειται για αξίες ξένες προς τις αξίες της Αριστεράς. Δεν είναι ρομαντικά αυτά που λέω. Δεν είναι η αφήγηση ή το παράπονό μου. Είναι μια διαπίστωση που προκύπτει εκ των πραγμάτων. Σε αυτή ειδικά τη φάση, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αδικαιολόγητη, αλλά είναι κρίμα το ότι η ορθοδοξία της ανανεωτικής Αριστεράς, όπως εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ανήκει στον Λαφαζάνη... Λέω κρίμα για έναν λόγο: Διότι το προεκλογικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που γοήτευσε και σαγήνευσε κυριολεκτικά τις κοινωνικές μάζες και έδωσε τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ, παραήταν ωραίο για να είναι αληθινό. Από την άλλη, το διεκδικεί ως πολιτική πραγματικότητα προς εφαρμογή μια ομάδα στελεχών της Αριστεράς που δεν πιστεύουν στην Ευρώπη, η οποία είναι αδήριτη ανάγκη για την πορεία της χώρας μας στον 21ο αιώνα. Δεν είναι το θέμα του εθνικού νομίσματος ή του ευρώ. Αυτό βρίσκεται. Το ουσιαστικό είναι αν θέλεις να είσαι μέσα ή έξω από την Ευρώπη.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, όμως, δεν προέβλεπε έξοδο από την Ευρώπη...

Προέβλεπε, όμως, όλα τα άλλα, που ως διά μαγείας βρέθηκαν στον αντίποδα αυτών που καλείται σήμερα να εφαρμόσει η κυβέρνηση της Αριστεράς, αν εκλεγεί.

Ο Π. Λαφαζάνης πιστεύετε ότι θα κάνει την έκπληξη;

Δεν ξέρω. Αυτό θα το δούμε. Δεν είναι, πάντως, το «καινούργιο». Είναι το παμπάλαιο, αλλά το συνεπές. Μια χαρά ακούγεται το περιεχόμενο της πολιτικής του διακήρυξης, αλλά δεν υλοποιείται μέσα στην Ευρώπη. Την έχουν αποκηρύξει –εφ’ όλης της ύλης, αν βέβαια αναγιγνώσκω καλώς τη ρητορική τους.

Πώς νομίζετε ότι μπορούν να κινηθούν επικοινωνιακά τα κόμματα σε τόσο πρόωρες εκλογές;

Η ΛΑΕ αυτά που πιστεύει μπορεί να τα τεκμηριώσει. Επαγγέλλεται την απόλυτη ρήξη- το ίδιο μπορεί να κάνει εύκολα και το ΚΚΕ. Είναι σταθερό, δεν έχει παρεκκλίνει από το αξιακό σύστημα που ανέκαθεν και αείποτε εξυπηρετούσε. Το ίδιο ισχύει και για το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής: είναι ξενοφοβικό, ρατσιστικό κ.τ.λ. Ηδη οι υποσχέσεις που έχει δώσει για την κάθαρση από το «μίασμα του μετανάστη» είναι χαρακτηριστικές. Θέλω να πω ότι με ευκολία θα καταφέρουν να επικοινωνήσουν αυτά που θέλουν. Βέβαια, υπάρχει και εδώ ένα κρίμα, διότι μια αριστερή, μια κομμουνιστική και μια «κοντοφασιστική» πολιτική δύναμη συμφωνούν στην έξοδο από την Ευρώπη. Το επικοινωνιακό πρόβλημα το έχουν τα λεγόμενα συστημικά κόμματα, για τα οποία έχω δώσει κι εγώ μάχες, επικοινωνιακές και πολιτικές. Εδώ πια έχουμε μια ταύτιση πολιτικής πλεύσης. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι και η επόμενη κυβέρνηση, θα παλέψει για να υλοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη συμφωνία που συνυπέγραψε με τη Νέα Δημοκρατία, με το ΠΑΣΟΚ και με το «Ποτάμι». Και το ΠΑΣΟΚ θα δώσει τη μάχη, από ό,τι πληροφορούμαι, και με τον Γ. Παπανδρέου και με τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., που γνωρίζετε καλά, πού βρίσκεται σήμερα;

Αυτή είναι μια άλλη ΔΗΜ.ΑΡ. από αυτή του Κουβέλη, του Λυκούδη και του υποφαινόμενου. Είναι μια άλλη ΔΗΜ.ΑΡ. του 0,42%, που τα στελέχη που την απαρτίζουν ήθελαν όταν μεγαλώσουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ. Ε, εντάξει θα γίνουν! Προσωπικώς, θεωρώ πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να κάνει αξιόπιστη προεκλογική καμπάνια, διότι λείπουν τα επιχειρήματα. Το ότι υπάρχει αλλαγή στην ηγεσία δεν διορθώνει, δεν ανατρέπει και, βεβαίως, δεν μπορεί να πείσει και λόγω της παρουσίας του Γιώργου Παπανδρέου (εφόσον έτσι γίνει) ότι είναι ένα άλλο ΠΑΣΟΚ από εκείνο που πρώτο οδήγησε τη χώρα στην κοινωνική και οικονομική καταστροφή. Το άλλο σκέλος του ΠΑΣΟΚ, που δεν έχει αποκαλύψει ακόμα τα χαρτιά του και του οποίου ηγείται ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έχει να απολογηθεί για τη συμμετοχή στο έγκλημα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία βαρύνονται από κοινού -ισοτίμως και ισοβαρώς- για το Μνημόνιο, του οποίου την άριστη εφαρμογή θα επικαλεστούν προκειμένου να τύχουν της προτίμησης των Ελλήνων ψηφοφόρων. Πολύ πιο εύκολα είναι τα πράγματα για το «Ποτάμι», το οποίο δεν αφίσταται της αρχικής του πολιτικής θέσης: «Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Από την αρχή υποστήριζε το Μνημόνιο. Οποιαδήποτε λύση, αρκεί να είναι λύση. Δεν έχει εμφανίσει αντίφαση.

Το «Ποτάμι» είναι τελικά ο μεσαίος χώρος;

Είναι υπερβολικό να πω ότι είναι μια οπορτουνιστική πολιτική κίνηση, διότι μέσα στο «Ποτάμι» υπάρχουν πολιτικά στελέχη και με προϊστορία και με αξιοπρέπεια. Παρά ταύτα, είναι ένας πολιτικός φορέας που δεν έχει δοκιμαστεί, δεν έχει ιστορία, διαδρομή. Είναι σαν μια ομάδα καλών Σαμαρειτών που προσέρχονται μετά από έναν σεισμό για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Είναι αστικό κόμμα και καλώς είναι. Η Ελλάδα είναι μετασχηματισμένη εδώ και δεκαετίες σε μια χώρα αστών. Προλεταριάτο δεν υπάρχει. Υπό αυτή την έννοια, αντιλαμβάνομαι πως η Αριστερά περιορίζεται πια σε δύο κόμματα: στη ΛΑΕ και στο ΚΚΕ. Μια αριστερά κομμουνιστογενής. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετασχηματίστηκε σε ένα προοδευτικό, δημοκρατικό κόμμα –δεν είναι κακό αυτό. Το είχαμε ανάγκη. Υποθέτω πως είναι ένα κόμμα που κρατάει τις βασικές αρχές της ευρωπαϊκής κοινωνικής Αριστεράς, η οποία πια ταυτίζεται με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτό πρέπει να γίνει φανερό στην εκλογική μάζα από την προεκλογική καμπάνια, διότι, αν εμφανιστεί ως το κόμμα της Αριστεράς που εμμένει σε αυτά που είχε πει και ανέτρεψε, υπογράφοντας ένα Μνημόνιο εξωφρενικό, θα χάσει την αξιοπιστία του.

Προλαβαίνει;

Βεβαίως. Εξάλλου το υπαινίχθη ο Αλ. Τσίπρας. Είπε: «Πάμε μπροστά». Πρέπει να το συγκεκριμενοποιήσει, να πει στον Ελληνα: «Είμαστε συστημικοί».

Αυτό, όμως, ακούγεται αντιπαθές.

Ναι, στον Ελληνα αριστερό.

Ο Αλ. Τσίπρας, βέβαια, δεν παραδόθηκε. Είχε επιλογή; Εκανε και δημοψήφισμα.

Πήρε την εντολή και την αναίρεσε. Ο διαπραγματευτής ή νικά και επιτυγχάνει στις προσπάθειές του ή χάνει. Η αξιοσύνη κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Το να πεις ότι είναι ένας επιτυχημένος ηγέτης που έχασε και τη μάχη και τον πόλεμο είναι σχήμα οξύμωρο. Η πολύ πονηρή μου σκέψη λέει πως σε ένα δημοψήφισμα σε μια τέτοια χρονική στιγμή και σε ένα όριο απολύτου κρισιμότητας πας για να πετύχεις το αντίθετο από αυτό που επαγγέλλεσαι. Θα ήταν εξαιρετικά βολικό το 62% να ψήφιζε «ναι». Δεν είναι νοητό να παρερμηνεύεται η εντολή του «όχι» σαν να ήταν εντολή για να βγούμε από το ευρώ. Θα μπορούσε να είναι σαφέστερο το ερώτημα. Οταν η εντολή που σου δίνει ο λαός είναι «όχι» στο Μνημόνιο, σημαίνει: «Σπάσε τα κέρατά σου και μην υπογράψεις Μνημόνιο!». Οταν σε μια εβδομάδα το υπογράφεις και είναι και χειρότερο, τότε η παρερμηνεία