Πριν καλά καλά εισέλθει η αρχαιολογική σκαπάνη στον περίβολο του μνημείου της Αμφίπολης, μια κυρία που αμείβεται από την ελληνική κοινωνία για να προάγει την επιστήμη της αρχαιολογίας, καινοτόμησε διορθώνοντας τον εαυτό της με τη διευκρίνιση ότι όταν δήλωσε ότι το μνημείο είναι ρωμαϊκό εννοούσε ότι είναι ελληνικό της ρωμαϊκής εποχής.
Εξηγούσε δηλαδή στον "αγράμματο Έλληνα, πλην ορθώς ελληνίζοντα", αυτή η καθηγήτρια της αρχαιολογίας (!) ότι η απόδοση "εθνικής" ταυτότητας στο μνημείο και η τοποθέτησή του σε μια συγκεκριμένη εποχή είναι ένα και το αυτό!..
Το δράμα της ιδεολογίζουσας επιστήμης είναι ότι δεν μπορεί να φυλάγεται από τον κακό εαυτό της ούτε να αποκρύψει τον εθελόδουδο αυθορμητισμό της ή, άλλως πως, το ολιγαρχικό υπόβαθρο της έχθρας της προς την κοινωνία των πολιτών.
Το να εχθρεύεται όμως κανείς την ιστορία της κοινωνίας επειδή έχει την υπόνοια ότι μπορεί ακόμη και νεκρή να κινητοποιήσει την ταυτοτική της συλλογικότητα ενάντια στους δυνάστες της, ομολογεί τουλάχιστον ανασφάλεια.
Το να το πράττει εντούτοις αυτό ο εντεταλμένος της επιστήμης αντί του πολιτικού αποτελεί ασέβεια αν όχι ύβρη.
Παρόλ'αυτά, η ενλόγω κυρία (συνακόλουθα προς την σύνολη καθεστωτική διανόηση), θα ηδύνατο να μην εκτίθεται ομολογώντας έργω ότι η σχέση της με τη γλώσσα ως γνωστικού εργαλείου (όχι μόνον η ελληνική) είναι ανάλογη με το γνωστικό της αισθητήριο ή ότι προθύμως την υποχειριάζει στις ιδεολογικές της προτεραιότητες.
Στο ζήτημα αυτό, κατά σύμπτωση αναφερόμουν σε πρόσφατο άρθρο μου ("Το έθνος του κράτους και το έθνος της κοινωνίας", Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10 Αυγούστου 2014, και στο εδώ ιστολόγιο), όπου προκαταλαμβάνω την απάντηση στη ιδεολογίζουσα επιστήμη…
Ιδού ένα απόσπασμα:
"….. Εντούτοις, ο πιο αντιδραστικός, δηλαδή εχθρικός προς την κοινωνία εθνικισμός, στο μέτρο που δεν αποκλείει απλώς την κοινωνία των πολιτών από την ελευθερία, αλλά και την οδηγεί στην περιθωριοποίηση/εξαθλίωση, είναι ο «αναθεωρητικός» εθνικισμός και, κυριολεκτικά, ο ολιγαρχικός εθνικισμός. Ο ένας [ο τυπικός εθνικισμός] επιχειρεί την οικειοποίηση του έθνους της κοινωνίας, ο άλλος [ο "αναθεωρητικός" εθνικισμός] εχθρεύεται την ταυτοτική/κοινωνική συλλογικότητα, υιοθετώντας πολλές φορές, τον εθνικισμό του «άλλου»: είτε των γειτόνων είτε των αγορών ή και των δύο μαζί.
Η ελληνική ιστοριογραφική «επιστήμη» είναι παραδειγματική ως προς αυτό. Έχει επίσης το "προσόν" να είναι στο βάθος και ιδεολογικά αλλοτριωμένη [δηλαδή βαθιά εθελόδουλη και μηρυκαστική]. Υπηρετεί τον εθνικισμό του ηγεμόνα, διατεινόμενη ότι κάνει επιστήμη. Αρκεί να διαπιστώσουμε ότι, παντού, ιστορία και αρχαιολογία συμφωνούν να δώσουν την εθνική ταυτότητα του ηγεμόνα σε ιστορικά τεκμήρια κατακτημένων. Το πιο προκλητικά ενδιαφέρον παράδειγμα είναι οι αρχαιότητες της ρωμαϊκής εποχής. Αδυνατούν, δηλαδή, να διακρίνουν οι «ειδήμονες» αυτοί τη διαφορά της διατύπωσης «ρωμαϊκός» έναντι «ρωμαϊκής εποχής».
Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων μεταφέρθηκε επί ρωμαϊκού πλοίου (!). Η αγροτική έπαυλις που βρέθηκε πρόσφατα κοντά στο Κιάτο, ανήκε σε ρωμαίο ευγενή! Μέσα στα μουσεία, όλα τα ευρήματα της ρωμαϊκής εποχής βαφτίζονται «Ρωμαϊκά». Εάν τους επισημάνεις το ανιστόρητο του γεγονότος, σου αντιτείνουν ότι το να πεις ελληνικά τα ευρήματα της ρωμαιοκρατίας είναι εθνικιστικό! Το χειρότερο είναι ό,τι συμβαίνει με το Βυζάντιο. Ο σκοταδισμός των ιδεολογικά υποτελών μεταφράζεται σε ιστορική αλήθεια...".
