O Σπύρος Σκούρας ήταν ένας από τους χιλιάδες Έλληνες που πήγαν στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή - Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν ονειρικά για τον ίδιο...

Ζούσε κάποτε στο Σκουροχώρι της Ηλείας ένας καλόκαρδος χωρικός με τέσσερις γιους και τέσσερις κόρες. Είχε χωράφια με ελιές, αμπέλια, γελάδια και η οικογένειά του ευημερούσε. Ωσπου το καλοκαίρι του 1907 μια πλημμύρα κατέστρεψε τη σοδειά στα χωράφια, και η φτώχεια εγκαταστάθηκε στο σπιτικό του. Ενας-ένας οι τρεις μικρότεροι γιοι του έφυγαν μετανάστες αναζητώντας την τύχη τους στην Αμερική.

Εκεί έγιναν μεγάλοι και τρανοί σε μια αναδυόμενη και πολλά υποσχόμενη βιομηχανία: στον κινηματογράφο. Την ιστορία τους αφηγείται ο μεσαίος αδελφός, ο Σπύρος Σκούρας (1893-1971), στα απομνημονεύματά του Spyros Ρ. Skouras, Memoirs, 1893-1953, τα οποία κυκλοφόρησαν μόλις στα αγγλικά, με την επιμέλεια του ιστορικού ερευνητή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ Ηλία Χρυσοχοΐδη.

Στους ιστορικούς του κινηματογράφου το όνομα του Σπύρου Σκούρα είναι πασίγνωστο. Ηταν ο «εγκέφαλος» πίσω από τη συγχώνευση της 20th Century με τη Fox, επί 20 χρόνια πρόεδρος της εταιρείας, υπεύθυνος για τη χρήση του σινεμασκόπ και την παραγωγή εμβληματικών ταινιών του αμερικανικού κινηματογράφου, με τελευταία την επική «Κλεοπάτρα» (1963).

Για τους ιστορικούς της Ομογένειας είναι ο πιο διάσημος έλληνας μετανάστης στην Αμερική και εκείνος με τη μεγαλύτερη επιρροή. «Ακουγα απ' τους γονείς μου ότι ο Οθωνας και η Αμαλία είχαν σταματήσει στο σπίτι του προπάππου μου πηγαίνοντας στην Αθήνα για να γίνουν βασιλιάδες της Ελλάδας, αλλά ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό σ' εκείνα τα χρόνια της τρομερής φτώχειας ότι κάποτε θα καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με βασιλιάδες» γράφει ο ίδιος.

Κάθησε όμως στο ίδιο τραπέζι με ηγέτες κρατών, είχε πρόσβαση στον Λευκό Οίκο, ήταν προσωπικός φίλος του προέδρου Αϊζενχάουερ και έπαιξε αρκετές φορές τον ρόλο του πρέσβη πολιτισμού των ΗΠΑ. Στην ελλαδική ιστορία το όνομά του συνδέεται με την αμερικανική επισιτιστική βοήθεια στην Ελλάδα στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.«Μόνο στην Ελλάδα συνάντησα τόση περηφάνια για το παρελθόν και τόση φτώχεια στο παρόν» σχολιάζει στα απομνημονεύματά του.