Η Αριστερά ήταν ανέκαθεν στην πρώτη γραμμή στον αγώνα κατά της θρησκείας. Οι αριστεροί φιλόσοφοι προπαγάνδισαν και μεταλαμπάδευσαν τον σύγχρονο αθεϊσμό και έδωσαν ιδεολογική και πολιτική έμφαση στην εξάλειψη της θρησκείας. Ο Καρλ Μαρξ στο βιβλίο του «Κριτική στην Φιλοσοφία του Δικαίου του Hegel» (Zur Kritik der Hegelschen Rechtsphilosophie) αναφέρει ότι «η κριτική στην θρησκεία είναι η προϋπόθεση όλων των επικρίσεων». Η θρησκεία κατά τον Μαρξ είναι ιδεολογία και ένα προϊόν της προβολής των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και επιθυμιών. Είναι όπως έχει πει πολύ εύγλωττα το «όπιο του λαού» που αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους από τα πραγματικά τους προβλήματα. Επομένως στόχος της Αριστεράς είναι η καταπολέμηση και κατάργηση της θρησκείας.
Πολλοί ορθόδοξοι μαρξιστές πολέμησαν με αιμοσταγείς πράξεις και έργα την θρησκεία και την θρησκευτική χειραφέτηση και προσπάθησαν να την εξολοθρεύσουν στις κομμουνιστικές τους δικτατορίες. Όλα αυτά όμως άλλαξαν μετά την πτώση και διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων την δεκαετία του 1990 και με την άνοδο και επιθετικότητα του Ισλάμ που ξεκίνησε την ίδια εποχή και συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας. Οι Αριστεροί μετέβαλλαν την στάση τους έναντι θρησκευτικών δογμάτων και ομάδων και άρχισαν να δείχνουν αμέριστη αλληλεγγύη προς αυτούς. Περιέργως όμως αυτή η αλληλεγγύη δεν ισχύει τόσο για τους Χριστιανούς ή άλλα θρησκευτικά δόγματα, αλλά ισχύει πρωτίστως και κυρίως για τους Μουσουλμάνους.
Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια αριστερή «κατανόηση» για το Ισλάμ, για μια θρησκεία δηλαδή που έρχεται σε πλήρη και καθολική αντίθεση με την φιλοσοφία και ιδεολογία του Μαρξισμού όσο καμία άλλη θρησκεία. Φαίνεται να έχει εξαφανιστεί από την Αριστερά όλο το δυναμικό της κριτικής σκέψης που είχε προκύψει από τον αριστερό αθεϊσμό και την κριτική της θρησκείας. Απτό παράδειγμα για τα ανωτέρω είναι η αμέριστη υποστήριξη της ελληνικής Αριστεράς στην ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στην καρδιά της Αθήνας και η ισλαμολαγνεία μέχρι παρεξηγήσεως των στελεχών αυτής της παράταξης. Αυτό είναι κάτι το τελείως αντιφατικό με την μαρξιστική ιδεολογία, με την αθεϊστική και την αντιθρησκευτική βάση της φιλοσοφίας της Αριστεράς.
Εκείνο που επίσης είναι αντιφατικό, ίσως και παράλογο, και χρήζει περαιτέρω ψυχιατρικής διερεύνησης είναι ότι η Αριστερά επιζητεί και μερικές φορές εκλιπαρεί την συμμαχία με το Ισλάμ, εκδηλώνοντας ένα κοινό μέτωπο κατά των Εθνικιστών και Πατριωτών, ξεχνώντας βέβαια ότι το Ισλάμ συγκαταλέγει στους μεγαλύτερους εχθρούς του την άθεη Αριστερά.
Αν η ελληνική Αριστερά δεν θέλει να χάσει την όποια εναπομείνασα αξιοπιστία της, τότε θα πρέπει να προβληματιστεί σχετικά με τις φιλοσοφικές της ρίζες και να αντιπροσωπεύσει τις αθεϊστικές της πεποιθήσεις όχι μόνο έναντι των άλλων θρησκειών, όπως πράττει, αλλά και έναντι του εγκληματικού Ισλάμ.
Γ. Λιναρδής
